Herbata z cynamonem - Przemysław R. Cichoń

Kliknij by posłuchać. Czyta Marek Sęk-Ivellios (paranormalium.pl)

Był piękny słoneczny dzień, aż chciało się krzyczeć z radości. Przemierzałem ulicę i uśmiechałem się do przypadkowych przechodniów. Wszystkie światła były zielone, nic mnie nie zatrzymywało. Jeszcze trzy przecznice i będę na miejscu. Jeszcze dwie…

- O k..wa, jak leziesz! – krzyknęła dziewczyna, i z trudem łapiąc równowagę, zatrzymała się na krawędzi chodnika.

- Przepraszam nie zauważyłem cię. – zacząłem się tłumaczyć.

- To patrz gdzie leziesz imbecylu!

Była wysoka i szczupła, bardzo szczupła. W momencie zderzenia odbiła się ode mnie jak pingpongowa piłeczka. Mogła mieć najwyżej dwadzieścia lat i jakieś pięćdziesiąt kilo wagi, przy wzroście metr osiemdziesiąt.

Miała krótkie rude włosy, w tej chwili, w artystycznym nieładzie, piegi i zadarty nos.

- Nic ci się nie stało? – Rzuciłem standardowe pytanie.

- Nie nic. Czuję się tylko jakby potrąciła mnie ciężarówka.

- Naprawdę cię nie zauważyłem, zamyśliłem się i …

- Jak się ma takie gabaryty i łazi po ulicach, to się używa mózgu i wszystkich zmysłów, bo można komuś zrobić krzywdę.

Rzeczywiście nie byłem drobnej budowy, miałem słuszną wagę i posturę, ale czułem się z tym dobrze. Aczkolwiek, rzeczywiście mogłem stwarzać pewnego rodzaju zagrożenie, zwłaszcza dla takiego chuchra jak ona.

-- Może mógłbym cię zaprosić na kawę w ramach przeprosin – zapytałem nie wiem dla czego. Słowa same weszły mi w usta a zaraz potem wypadły automatycznie. Nie wiem dlaczego to powiedziałem, ale ona, zaintrygowana pytaniem, skupiła wzrok na mojej twarzy, a może grubych jak denka od szampana okularach.

- Nie piję kawy, - tu zrobiła dramatyczną minę, wykrzywiła usta i nadęła piegowate policzki.-- ale może być herbata. – spojrzała wymownie w stronę pobliskiej witryny.

Herbaciarnia była przytulna i miła. Pachniało cynamonem i innymi przyprawami. Na ścianach wisiały suche bukiety i jakieś wianki z ziół. Ogólnie klimat był oldschoolowy.

Usiedliśmy w samym rogu, przy stoliczku na dwie osoby. Ona zamówiła czarną z cynamonem a ja earl grey. Całkiem fajnie nam się rozmawiało, a właściwie to ja mówiłem a ona słuchała. Była intrygująca, nie mogłem jej rozgryźć. Coś mnie w niej niepokoiło, ale nie wiedziałem co konkretnie. W pewnym momencie przerwała mi mój monolog i spytała

– Podobam ci się? – trochę mnie zamurowało, ale zachowałem pozory opanowania.

-- No wiesz… Faceci z moją aparycją raczej nie bywają wybredni, jeśli chodzi o płeć piękną.

-- Przestań pieprzyć i powiedz po prostu czy ci się podobam?

-- Jasne że mi się podobasz – wydukałem w końcu.

-- To spotkajmy się tutaj jutro o tej samej porze, a teraz daj pyska, bo muszę już lecieć.

Wstała, ja zrobiłem to samo, i objęła mnie ramionami. Odwzajemniłem uścisk. Pocałowała mnie w policzek, po czym odwróciła się i wyszła z herbaciarni. Stałem jeszcze przez chwilę oszołomiony. Opadłem na krzesło, gdy zorientowałem się że kilku klientów, skupia na mnie swoją uwagę, zamiast delektować się smakiem herbaty.

"Co ją bardziej urzekło"? – zastanawiałem się – "Czy to moja aparycja, czy może elokwencja, albo jedno i drugie".

Podeszła kelnerka z rachunkiem. Sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni marynarki i właśnie w tym momencie mnie olśniło. Już wiedziałem co ją we mnie urzekło…